Teatralizacja przekazu prezentacyjnego nadaje mu atrakcyjność widowiskową, a dramaturgia jego treści merytorycznej  – dynamikę

Teatr życia codziennego wykreował nie tylko wielu aktorów, ale i ogromną publiczność, uczestniczącą w niekończącym się spektaklu najróżniejszych  prezentacji. Melpomena – muza teatru wyszła z orszaku Apollina, by skorzystać z pokus marketingu. Zastosowanie w prezentacji elementów dramaturgicznych, kreowanie jej na wzór spektaklu teatralnego, wzbogacającego jej przekaz, daje wielką szansę na skuteczność działań prezentacyjnych. Kryje też pewne niebezpieczeństwo przerostu atrakcyjności form nad walorami intelektualnymi.


Budowa akcji w dramacie uwzględnia pięć zasadniczych faz: ekspozycję, rozwinięcie, punkt kulminacyjny, perypetię i zakończenie. Warto prześledzić ów tradycyjny model i porównać z nim konstrukcję wystąpienia prezentacyjnego.
    W ekspozycji zostaje przedstawiony wyjściowy układ zdarzeń i zawiązuje się konflikt dramatyczny. Rozwinięcie przedstawia bieg wypadków, osnutych wokół głównego konfliktu – stają się widoczne momenty dramatycznych napięć. Następuje spiętrzenie wydarzeń i punkt kulminacyjny, w którym dramatyczne napięcie osiąga apogeum. Zachodzi zmiana w losach bohaterów, wynikająca z dynamiki rozwoju wątków dramatu, czyli perypetia. Stanowi ona łącznik między punktem kulminacyjnym a zakończeniem. Może ono być pomyślne bądź tragiczne dla bohaterów (w tragedii antycznej podsumowanie tego, co się wydarzyło, stanowił exodos wykonywany przez chór).
    Trudno mówić w prezentacji o konflikcie w jego tradycyjnym, dramaturgicznym znaczeniu, ale przedstawienie wyjściowego układu zdarzeń związanego z istotą problemu, który okaże się przedmiotem prezentacji jest głównym wątkiem ekspozycji.
    W prezentacyjnym wywodzie rolę ekspozycji pełni wstęp. Kompetentne odwołanie się w nim do znaczenia i rangi problemów, pobudzenie zaangażowania odbiorców, wyzwolenie psychofizycznego stanu otwarcia się na prezentację, pobudzenie ciekawości i oczekiwania na prezentacyjną ofertę – to najważniejsze elementy budowania jego dramaturgii, które nierzadko także mogą przybierać pewne formy konfliktu, np. między tradycją a nowoczesnością czy stanem aktualnym a proponowaną wizją nowych rozwiązań.
    Dokonywanie diagnozy sytuacyjnej, związane z określeniem i rozwinięciem problemu, odniesienie jej do potrzeb i pragnień audytorium, wyzwalanie potrzeb jeszcze nieuświadomionych – to rozwinięcie głównych wątków merytorycznych prezentacji. Tutaj właśnie prezenter będzie korzystać z przykładów i objaśniać analizowane mechanizmy sytuacyjne – w tej części jego wypowiedzi coraz bardziej widoczne będą momenty napięć intelektualno-emocjonalnych, tworzących dramaturgię prezentacji. Wtedy prezenter odwoła się do argumentacji merytorycznej, stanowiącej o sile jego perswazji, nie rezygnując z argumentów emocjonalno-wolicjonalnych. Tok prezentowanego wywodu doprowadzi niezauważalnie do punktu kulminacyjnego, wtedy zostaną wytoczone najważniejsze argumenty, sformułowane najistotniejsze tezy, postawione najtrafniejsze pytania. Pobudzą one ciekawość poznawczą, gotowość do zmian zastanego stanu rzeczy, kreatywność w podejmowaniu nowych wyzwań.
    Wiele zależy od tego, w jaki sposób wspomagające komunikaty zostaną sformułowane i wygłoszone, na jakim poziomie manifestować się będzie kultura żywego słowa nadawcy komunikatu – prezentera. Gdy pojawi się możliwość rozwiązania problemu w postaci tego, co zaspokoi potrzeby i pragnienia odbiorców – przedstawionego produktu, usługi czy idei – wtedy będzie można mówić o zapożyczonej z sytuacji dramatycznej perypetii. Stanowi ją symulacja rzeczywistości po zastosowaniu proponowanego rozwiązania oraz dynamiki rozwoju jej wątków, zawartych w przedstawionych epizodach. Z perypetii wynikać będzie zakończenie, podsumowujące symulacyjny opis rzeczywistości, nawiązujące do najważniejszych jej znaczeń i prezentujące rozwiązanie problemu. Prezenter może odwoływać się do osobistego zaangażowania odbiorców, wyzwolić wolę ich działania, sformułować trafne przesłanie adresowane do audytorium. (wrzesień 2013)