Niezwykle ważną sprawą jest, by nie tylko uświadomić sobie możliwość korzystania z bogatego arsenału chwytów erystycznych, ale trenować umiejętności ich stosowania. Warto bowiem uczyć się profesjonalnej sztuki rozmowy negocjacyjnej z trudnym partnerem, bronić się przed manipulacją dyskutanta, wygłosić przemówienie wiecowe w taki sposób, by pozyskać słuchaczy, którzy być może stanowić będą nasz przyszły elektorat. 

Uczestnicy dialogów negocjacyjnych często wywodzą się z rozmaitych środowisk i kultur, prezentują różny stopień inteligencji czy emocjonalnej wrażliwości, odmienne temperamenty, poziom merytorycznych kompetencji i retorycznej sprawności. Bogactwo ich osobowości, a także specyfika międzyludzkich kontaktów, które rodzą się podczas rozmów, determinują w dużej mierze styl gry negocjacyjnej.

Carnegte stworzył uniwersalną wiedzę dotyczącą najbardziej podstawowych zasad porozumiewania się, owe zasady zaś próbował formułować w kontekście wnikliwej znajomości ludzkich zachowań, świadom słabości ludzkiej natury, a także mając sporo intuicji własnej, nade wszystko zaś doświadczenia.

Podejmując się publicznego wystąpienia należy uświadomić sobie: temat, adresata, formę wypowiedzi, specyfikę wszelkich okoliczności sytuacyjnych.
     Problematyka, którą w swym wystąpieniu podejmuje jego autor, istotnie zdeterminuje zastosowaną przezeń poetykę, stylistyczną konwencję wywodu, a także ekspresję zachowań retora. Warto pamiętać, iż należy zachować poczucie harmonii między tematem wystąpienia a stylistyką, a także dostosować się do rygorów wybranego rodzaju wypowiedzi (np. referatu, głosu w dyskusji, czy okolicznościowego toastu).

Dla wielu osób, nawet rzetelnie wykształconych, konieczność własnego publicznego wystąpienia kojarzyć się musi z silnym stresem. Jego odmianą jest trema - jak formułuje Słownik Języka Polskiego - obawa, podniecenie przed publicznym wystąpieniem, przed egzaminem.

Doskonalenie form i metod porozumiewania się jest u nas jednym z dopiero uświadamianych elementów polityki i strategii firm i instytucji publicznych, a rodząca się troska o słowo jest troską o sukces w podejmowanych przedsięwzięciach i ich realizacji. Naturalnie, iż komunikacyjna kompetencja nie jest gwarantem ekonomicznego sukcesu, ale jest pewne, iż brak umiejętności perswazyjnych i argumentacyjnych nie pozwoli odnosić sukcesów w negocjacjach gospodarczych i handlowych.

Szanowni Państwo, z nieskrywaną tremą, a jednocześnie z ogromną satysfakcją przedstawiam Państwa uwadze pierwszy numer miesięcznika ”Prestiż”. Pomysł jego wydawania, w osiem lat po moim odejściu od czynnego uprawiania dziennikarstwa, zrodził się na kanwie doświadczeń związanych z promocją firm im ich produktów. Powodem zaś, który przyspieszył wydawanie „Prestiżu”, stał się przede wszystkim utrudniony dostęp do mediów z informacją o ważnych ze społecznego i gospodarczego punktu widzenia dokonaniach tych firm.

Podejmując się publicznego wystąpienia należy uświadomić sobie: temat, adresa­ta, formę wypowiedzi, specyfikę wszel­kich okoliczności sytuacyjnych.

31marca br. staliśmy się świadkami wielkiego wydarzenia, rozpo­częły się negocjacje akcesyjne między Unią Europejską a Polską. Powiedziano na ten temat już sporo. Zarówno o szybkiej integracji, jak i o obawach z konsekwencji wejścia do Unii.

Dla wielu osób, nawet rzetelnie wy­kształconych, konieczność własnego pu­blicznego wystąpienia kojarzyć się musi z silnym stresem. Jego odmianą jest trema - jak formułuje Słownik Języka Polskiego - obawa, podniecenie przed publicznym wystąpieniem, przed egza­minem.

Opanowanie tremy jest dla mówcy niezbędne, bowiem obawa czy lęk przed wystąpieniem nie mogą okazać się paraliżujące dla intelektu, nie po­winny też ujawniać się w zachowaniu mówcy, np. drżeniu rąk czy nerwowej gestykulacji.